کتاب شاهزاده سرگردان

در بخشی از رمان «شاهزاده سرگردان» آمده است:

«سرخوشی آن بهار برای من کمتر نمود داشت و عامل آن نیز سلیمان بود.

فرنگی که از روزها و شب‌های پرنشاط ما اجتناب کرده بود، باز به نزد ما آمد. معمولا او را در کنار فرمانروای خود می‌دیدم و نگران بودم جم افکاری را که بر من پوشیده می‌داشت، نزد او بر زبان آورد -از زمان ترک رودس سدی میان ما برکشیده بود و از بلوغ و مردانگی خود مغرور می‌نمود و ترجمان آن را در تصمیماتی می‌دید که اتخاد می‌کرد. خود را تسلی می‌دادم که فرنگی در موضوع تصمیمات مربوط به زندگی، هم‌فکر و مجری بهتری از من بود؛ در مجاورت جم تسلی می‌یافتم، هرچند که تقریبا خاموش می‌ماند. با این حال بر این باور بودم که این دوران را نیز پایانی می‌بود. از کلام سیراب می‌شویم و سکوت، حتی سرشار از محبت، به مرگ عشق می‌انجامد.

تسلیم شده بودم.»